Ik ben mezelf kwijtgeraakt
Ergens onderweg
Niks, geen rode linten
Stenen of zelfs kruimels brood
Die mij vertellen waar ik ben
Al was het naakt
Zittend bij een heg
Ik zou naar mezelf sprinten
Ja, verkeerde ik maar in nood
Dat is nog beter dan dat ik mezelf
Niet meer herken
Ik moet er diep voor graven
In het zand hier tussen alle bomen
Dichtgegroeid boven mijn hoofd
Dus ik keer mij naar de aarde
Waar moeder natuur mij eens baarde
En daar al gravend en gravend
Met nagels donker van het zand
Zwetend, huilend van vermoeidheid
Waar ik opgeef waarnaar ik zocht
Vind ik wie ik kwijt ben geraakt
Mezelf. Ik ben er nog. Ik was er altijd al.
Met imperfecties die ik mezelf niet toestond
Om mee te nemen
Daar waar ik die kuil heb gegraven
Beloof ik dat dit de plek is, in het zand
Waar ik mag terugkomen
Hier ben ik, hier mag ik zijn
Graven, vechten, huilen,
Aanvaarden, rusten, bidden
En uiteindelijk hopen en vertrouwen
Dat ik jou mij doe kennen
Recente reacties