‘Als ik iets weet, dan is het dat ik nooit overspannen zal raken. Ik heb gewoon een goed mentaal en fysiek systeem. Als ik te gestrest ben, dan raak ik overprikkeld en dan neem ik rust.’ Tja, dat dacht mijn jongere ik. En daar ben ik op teruggekomen. Noodgedwongen, dat wel. Ik vond het natuurlijk helemaal niet leuk om dat aan mezelf toe te moeten geven. Met meer vragen dan antwoorden ‘zit ik thuis’. Ziek te zijn. Al voelt het natuurlijk niet zo. Ziek zijn is wat anders. Of toch?

Na het erkennen van het overspannen zijn kwam de vermoeidheid. En het volle emmer syndroom. Als je een lange tijd met een bijna volle emmer loopt te zeulen, dan moet je niet denken dat wanneer je erkent dat je emmer dus vol zit, hij direct leeg loopt. Dat kost tijd, dat is een proces.

Ik ervaar het niet als iets negatiefs. Op zoveel vlakken leer ik mezelf beter kennen. Er zijn al heel wat tegeltjeswijsheden en andere teksten voorbij gekomen:

• Omdat je iets goed kan, betekent nog niet dat je het ook moet doen.
• Onderzoekt alles en behoudt het goede (1 tessalonisenzen 5:21)
• Als je niet goed voor jezelf zorgt, kun je ook niet goed voor een ander zorgen

Eigenlijk komt het hier op neer: terug naar de Bron. Naar waar ik gewoon helemaal ‘ik’ mag zijn en me verbonden weet met mijn Schepper. Met de drie ‘R’-en als goede steun, Rust, Reinheid en Regelmaat.

Schrijven heeft mij al vaak inzicht en troost gegeven. Dus vandaar dat ik weer wat vaker van mezelf laat horen via De Pelgrimage. Heeft een hele tijd lang stil gelegen. Vanwege die volle emmer enzo. Maar ik ben niet mezelf, wanneer ik niet creatief kan zijn. Wanneer het niet kan vloeien. Dus hier ben ik weer. Op Pelgrimage in mijn eigen leven. Zo kan het gaan.