Witte Donderdag – met hart en handen
Een grote tafel was rijkelijk gedekt, en toch had de avond iets formeels. Het was gebruikelijk om samen op deze dag de maaltijd te nuttigen. Het gebeurde doorheen heel Jerusalem. Maar dat de groep vrienden nu juist op deze plek samen kwam, in het Cenakel, had toch iets bijzonders. Petrus was zich zeer bewust van zijn taak als rechterhand van zijn Meester. Tot het moment dat Jezus iets zeer ongebruikelijks van plan was. Hij bond zich een linnen doek voor, stroopte zijn mouwen op, nam een kruik met water en een lege bak. Iedere leerling moest plaatsnemen op het bankje om zijn voeten te laten wassen. Wat was dit nu weer voor vreemde onderbreking van een plechtige avond? Dit was niet vooraf besproken. Vluchtig keek hij naar Johannes, maar die was al klaar om zijn voeten te laten wassen. Vol overgave. Petrus had tegengestribbeld en gaf zich uiteindelijk ook over. Later zou hij begrijpen dat dit een van de laatste lessen van Jezus was geweest. Een ware meester is hij die de voeten van zijn naasten wast. Het wassen van voeten was een taak van slaven destijds. Zo ver en zo diep rijkt de naastenliefde. Je maakt je klein, uit liefde voor je naaste.
Lees: Johannes 13: 1-20
Als we het verhaal van het laatste avondmaal al zo vaak hebben gehoord, dan kan het een reactie oproepen van: ‘Ja, nu snap ik het wel.’ Al blijft het natuurlijk een opdracht die niemand ooit echt perfect zal kunnen uitvoeren. Je klein maken voor je naaste. Maar misschien was dat ook helemaal niet de opdracht. Om het perfect te doen. Ik dacht altijd dat ik mezelf moest vergeten om de ander echt te kunnen beminnen. Steeds meer besef ik dat er een diepere uitdaging is, moeilijker. Want mezelf wegcijferen, dat kan ik wel van tijd tot tijd. Wat ik veel moeilijker vind, is om de ander recht in de ogen aan te kijken. Om mezelf te doen kennen, misschien zelfs wat te delen over wat me pijn heeft gedaan. Of waar ik juist dankbaar voor ben. Dat voelt misschien egocentrisch, jezelf zo op de voorgrond zetten terwijl je de voeten van de ander wil gaan wassen. Maar wat je feitelijk doet: je maakt contact, je zegt: jij bent de moeite waard om mezelf kwetsbaar (klein) te maken. Om het risico te lopen niet begrepen te worden of erger, te worden veroordeeld. Jij bent dat risico waard, en daarom deel ik mijn hart en mijn handen met jou.
Aan de slag
Er op vertrouwend dat God voorziet & mensen en gelegenheden op je pad brengt;
- Durf de voeten van de ander te wassen. Dat mag natuurlijk letterlijk, maar het mag ook zeker op andere manieren. Wees dienstbaar zonder daarbij jezelf weg te cijferen. Maar durf wat te delen van jezelf terwijl je dienstbaar bent.
Recente reacties